nie chcę przestać wierzyć w człowieka

Zmierzyłam się z rozmową z dziećmi na temat wydarzeń, które zaszły we Francji chociaż trudno było mi dobierać słowa w sprawie tak trudnej, brutalnej, okrutnej, ciężkiej do zrozumienia. Pytania ciągle przychodzą i to nie łatwe gdy zadaje je 3latka i 5 latek: "Dlaczego ktoś kogoś zabija?" , "Dlaczego niektórzy są tak szaleni, że zabijają innych?", "Skąd się biorą źli ludzie? Czy są złe dzieci? Jak nie ma złych dzieci to skąd źli ludzie?"... Próbuje z całych moich sił odpowiadać mądrze i tak, by dzieci czuły się bezpiecznie. Zmierzyłam się z wieloma myślami i uczuciami w związku z tragedią, która wydarzyła się we Francji. Jestem całym sercem z Francją w tej trudnej sytuacji, zresztą jestem pełna szacunku do kraju, w którym obecnie żyje i  pełna nadziei (nie potrafię inaczej), że wiele religii i poglądów po prostu może istnieć obok siebie we wzajemnym szacunku. Nie chcę, nie potrafię przestać wierzyć w Człowieka...
Dodatkowo zaczynam czuć całym sercem, co jest naprawdę ważne. Doceniam bardziej każdy wieczór, godzinę spędzoną z Rodziną, z Bliskimi. Patrzę na Dzieci i widzę, jak czas szybko mija i chcę złapać z tego czasu, jak najwięcej, jak najwięcej potrafię i mogę. Coś w moim sercu przewartościowało się ostatnio. Cieszę się, że mam Mamę blisko, że na nowo mogłam się z nią zaprzyjaźnić, jako już dorosła kobieta. To cudowne uczucie... Wspaniale było spędzić z panem T. cały błogi miesiąc widząc się codziennie... Psychologia się nie myli: "im częściej kogoś widzisz, tym bardziej go lubisz":) Cudownie jest spać przy jego boku albo na jego boku ;) Dobrze też pobyć ze swoimi dziećmi i znów móc rano w łóżku tulić się do siebie.  Ten rok to czas dużych zmian w moim sercu. Nieustannie wierzę, że jesteśmy w dobrym miejscu i ciągle idziemy w dobrym kierunku i chcę się cieszyć każdym kawałkiem drogi, którą przechodzę.