czarny piątek...

Czarne chwile z sercach... Chwile, gdy zastanawiasz się co się dzieje i gdzie jesteśmy jako ludzkość. Obozy koncentracyjne, doświadczenia wojny, wszystko co było tak krwawe i brutalne, opowieści naszych babć i dziadków o czasach wojny... Ja swoim wnukom będę opowiadać, że gdy mieszkałam w Paryżu w ciągu niespełna dwóch i pół roku zdarzyły się trzy ataki terrorystyczne... Jeśli Europa nadal będzie istnieć... 

Jestem przerażona, dotknięta... Czuje jak ideały nasze jako ludzi, którzy wierzą w dobro po prostu padają na ziemię. Jestem porażona do czego dopuściła się w swojej multikulturowej polityce Francja, Niemcy i jestem porażona, że dzieje się to tuż obok nas... 

Boję się o dzieci w szkole, boję się o Tadka gdy jedzie do Paryża bo od już jakiegoś czasu omijamy to miasto szerokim łukiem. Nie sposób nie odczuwać strachu. 

Całość potęguje fakt, że wizytują u nas nasi przyjaciele, którzy cały tydzień zwiedzali Paryż i byli w miejscach, gdzie uderzyli terroryści kilka godzin później. 

Na razie cali i zdrowi jesteśmy. Dzisiaj odwołane wszystkie aktywności dla dzieci i dorosłych: nie ma judo, nie ma mojej Literki, nie ma nic. Na ulicach dziwnie cicho... W sercu ścisk, pytanie co będzie jutro... 

Rozmowa z dziećmi, próba wyjaśnienia, przedstawienie wiary w siłę działania policji, wojska, rządu i komentarz Stasia;"To jest głupie, bezsensowne i okropne!" ... Tak synu to jest głupie, bezsensowne i okropne...