Straaaachhh...

"Nie wolno się bać 

 Strach zabija duszę

 Strach to mała śmierć 

 a wielkie unicestwienie. 

 Stawię mu czoło. 

 Niech przejdzie po mnie i przeze mnie. 

 A kiedy przejdzie obrócę oko swojej jaźni na jego drogę. 

 Którędy przeszedł strach, 

 tam nie ma nic

 jestem tylko Ja..." 

Czy boicie się czasami? Tak, że zaciska się żołądek, serce podchodzi wysoko do gardła  i racjonalny pogląd rzeczywistości przestaje istnieć? Czy strach sprawia, że rozum odmawia posłuszeństwa? Czasami się tak boję... Gdy pomyślę, że choroba mogłaby sprawić, że osierocę moje dzieci, opuszczę pana T., skończę swoje życie tu i teraz, gdy wcale kończyć go nie zmierzam. Tak się składa, że mam kartotekę na oddziale onkologicznym i mimo, że poważnie nic się nie skończyło każdego roku przypominam sobie, że życie ma specjalne i ważne znaczenie, że jesteśmy tu i teraz, że Ci wszyscy ludzie blisko... Że nie ma nic ważniejszego niż Życie i Zdrowie. 

Że za ścianą śpią moje Dzieci i Wiatry, że koło  mnie pan T... Kocham pokłócić się i powrócić do jego ramion wiedząc, że są, że nie znikną, wiedząc jak smakuje miłość: słodko i czasami lekko gorzko... Kocham przyjaciół, którzy są z zapachem swoich rozwianych włosów, z powiewem swoich marzeń i pragnień. 

Moje dzieciaki... Są i mają po prostu być, z wszystkim, co mają, z każdą chwilą łatwą i trudną. 

Litania przeciw strachowi, którą przytoczyłam na początku. Około 13 może 14 lat temu moja licealna przyjaciółka napisała mi ją na kartce papieru. Pewnie nie wie, że nauczyłam się jej na pamięć i od tamtej chwili towarzyszy mi w życiu...

Bo w istocie, gdy pozwolimy by wielka fala strachu, paniki przeszła po nas i przez nas, nie zostaje nic innego jak my... jak ja... po prostu ja... dzisiaj wieczorem jestem ja... Nic prócz mojego ja...